Pierwsza cerkiew Pokrow Bogurodzicy stała tu w połowie XVII wieku, obecną wzniesiono w pierwszej połowie XIX wieku, wieża może pochodzić z XVIII wieku. Do 1947 roku i wysiedleńczej akcji „Wisła” była to cerkiew greckokatolicka, w latach 1947–1958 kościół katolicki. Postępująca dewastacja budynku w 1956 roku doprowadziła do decyzji o rozbiórce. Cerkiew uratował powrót kilku wysiedlonych rodzin, które wyremontowały ją na potrzeby prawosławnej parafii. Obiekt restaurowano w latach 60. XX wieku, a polichromie po 1989 roku.

To drewniana, trójdzielna cerkiew konstrukcji zrębowej obita gontem i deskowaniem, trójdzielna, składająca się z nawy i prezbiterium z zakrystią oraz wieży z kruchtą. Wydłużone prezbiterium, zamknięte jest trójbocznie. Nad babińcem wznosi się słupowo-ramowa wieża o pochyłych ścianach, z nadwieszoną izbicą i namalowanymi tarczami zegarów. Dachy są namiotowe, dwuspadowe i wielopołaciowe, łamane i kryte blachą miedzianą, zwieńczone baniastymi hełmami z pozornymi latarniami.

Wnętrza kryją stropy płaskie, bogate figuralno-ornamentalne polichromowanie wykonali Antoni Bogdański z synami pod koniec XIX wieku. Wśród wyposażenia z przełomu XVIII i XIX wieku znajduje się ikonostas z XVIII wieku, barokowy ołtarz główny i ołtarze boczne.

Teren otacza drewniane ogrodzenie z bramkami z XIX wieku. Granitowy krzyż ustawiono w 1988 roku na pamiątkę tysiąclecia chrztu Rusi. Na ścianie cerkwi wisi brązowa tablica poświęcona Łemkom wypędzonym w 1947 roku.