Parafia istniała tu w XIV wieku. Obecny kościół wzniesiono z fundacji chłopów z Przedmieścia Większego, konsekrowano go w 1462 roku. Po pożarze w XVII wieku świątynię odbudowano przed 1640 rokiem staraniem księdza Andrzeja Tarły. W 1653 roku na dachu stanęła barokowa sygnaturka. a W latach 1852–1854 świątynię odsunięto od obsuwającego się brzegu potoku i ustawiono na nowym podmurowanie W 1910 roku dobudowano wieżę, przebudowaną w 1965 roku. W 2009 roku wymieniono gont i deskowanie ścian.

Kościół jest orientowanym, konstrukcji zrębowej, oszalowany, jednonawowy z zamkniętym trójbocznie prezbiterium węższym od prostokątnej nawy z kruchtą. Nawę, prezbiterium i zakrystię kryje stromy dwuspadowy dach gontowy z barokową wieżyczką z sygnaturką. Masywna, kwadratowa wieża konstrukcji słupowej z przedsionkiem, ma nadwieszoną izbicę z neobarokowym cebulastym hełmem z latarnią. Portale są ostrołukowe, a drzwi południowe zdobią okucia z XV wieku. Kościół otacza kamienne ogrodzenie kryte gontem.

Wnętrze z płaskim stropem wspartym na profilowanych filarach, zdobią polichromie figuralne i ornamentalne. Na stropie z 1935 roku, dzieła Tadeusza Terleckiego, w prezbiterium późnorenesansowe fragmenty z XVI–XVII wieku.

W rokokowym ołtarzu głównym z XVIII wieku znajduje się cudowny wizerunek Matki Boskiej z Dzieciątkiem, zwanej Szkaplerzną, namalowany na desce wa XVI wieku i zakryty sukienkami z XX wieku. Dwa boczne ołtarze to kopie średniowiecznych tryptyków, na belce tęczowej widać krucyfiks i figury świętych z XVII wieku. Jest też barokowa ambona z XVIII wieku, późnorenesansowy chór muzyczny z płaskorzeźbionym parapetem z XVII wieku i dwa drewniane relikwiarze z XVIII wieku.