W miejscu zniszczonej świątyni jeszcze w 1813 roku mieszkańcy wznieśli nową cerkiew, w której umieścili część wyposażenia uratowanego z poprzedniej. Budynek remontowano w 1926 roku, później zaadaptowano na kościół katolicki.

Jest to cerkiew trójdzielna, konstrukcji zrębowej o ścianach krytych gontem. Nad przedsionkiem wznosi się izbicowa wieża z baniastym hełmem z pozorną latarnią i kutym krzyżem. Nawę przykrywa dach kalenicowy, prezbiterium namiotowy łamany, wieńczą je wieżyczki z baniastymi hełmami i pozornymi latarniami. Świątynia ma cechy budownictwa katolickiego, wyodrębnioną zakrystię i dwie boczne kaplice.

Ornamentalną polichromię wnętrz wykonano w 1930 roku. Ikonostas rokokowo-klasycystyczny z 1806 roku pochodzi z poprzedniej świątyni, ale są w nim też wcześniejsze elementy. W kaplicach i nawach bocznych umieszczono ikony z XVIII wieku: Madonna z Dzieciątkiem, Chrystus Ukrzyżowany, Pieta oraz Trójca Święta. W nawie bocznej znajduje się najstarsza z ikon, Opłakiwanie Chrystusa z 1700 roku.