Wytwarzana jest w dwóch podkrakowskich gminach Liszki i Czernichów, według wieloletnich tradycji masarskich. Rzemieślnicy spoza Krakowa sprzedawali wówczas swoje produkty na tzw. „wolnicach”, czyli wolnych targach, na których mogli sprzedawać rzemieślnicy nie należący do cechów. Rękopis z 1894 roku, znajdujący się w archiwum Muzeum Etnograficznego w Krakowie, podaje, że w całym powiecie krakowskim działało wówczas 87 rzeźników, z czego 34 pracowało w miejscowościach należących do gmin Liszki i Czernichów. Czyniło to z tej okolicy drugi po samym Krakowie ośrodek produkcji wędlin. Szynka wieprzowa stanowi większość składu kiełbasy. Wieprzowina, z której robiona jest kiełbasa lisiecka, obłożna jest szeregiem dodatkowych restrykcji – przykładowo, z produkcji wykluczone jest mięso, pochodzące od zwierząt, które są podatne na stres (wydzielające się podczas stresu hormony zmieniają smak wieprzowiny). Dodatkowo zawartość mięsa klasy I wynosi w kiełbasie aż 85 procent. Klasa II stanowi 10 procent, a klasa III nie może przekroczyć 5 procent. Jedyne przyprawy użyte do produkcji, to peklosól, świeży czosnek i biały pieprz mielony. W 2010 roku kiełbasa lisiecka otrzymała unijny certyfikat produktu chronionego. A w roku 2018 znalazła się na znaczku pocztowym, który wprowadziła do obiegu Poczta Polska w ramach serii „Polskie produkty regionalne”.